yazmak istedigim son yazim olsun istiyorum.

yazmak ve istemek fiilerini bir daha bu denli tekrar kullanmamaya calisacagim.

bir daha bu denli deyip baslayan sonrasi devam eden daha bircok seyim var.

kizgindim oncesi.

ilk dedim ki; ben herseye ragmen bu kadar cok severken onu o bana bunu nasil yapabildi" dedim. 

bencilceydi.

sonra kabullendim icimde. kendimi kandirarak. ben onu oylesine cok sevdim ki, o beni oylesine cok sevdiki dedim.

aptalcaydi.

gittim, geldim. gezdim, dolastim. yeni insanlar tanidim. yeni iliskiler kurdum.

hazir degildim. kalp kirdim. 

sonra toparlanir oldum. 

sonra kayiplarim oldu. 

ben yine onu aradim.

icine dogar gibi yapmasi. 

ama degil mi ki artik agzindan "Nasilsin?, Yapabilicegim birsey var mi? " Cikmiyordu, koptu birseyler.

bu sefer kendimi daha da aptal hissettim. Cunku ben itiraf ediyorum, bir baskasi benim gozlerimin icine bakip , agzimdan cikicak bir evete bakarken bile ben acaba nasildir o diye dusunuyordum. 

Aptaldim.

Cok aptalliklar yaptim yani goruldugu uzere.

Hepsinin bir sebebi var midir?

bilmiyorum.

bir diyet mi oduyorum dedim sonra.

ayni yollarda gidemeyecegi belli olan iki insanin hayatini birlestirmek gibi yaptiklari hatanin diyetini oduyorum dedim.

sonra her zamanki uzun gidip gelmeler.

uzun uzun gidip gelmeler.

boyle hissetmeyi bende istemiyorum ya da boyle olmayi.

birgun ofisimde otururken dusundum, son bir seneden beri kendimi cok buyuk bir mutsuzluk icinde hissediyorum.

ama niye?

eskiden boylemiydim diye dusundum. 

hayir.

surekli birseylerle ugrasirdim.

tutkusu oldugum seyler vardi hayatimda.

bir ugras, bir insan oldu bu zaman zaman.

sonra eskiye donmeye karar verdim.

simdi kucuk kucuk hikayeler yaziyorum.

oynamak istiyorum.

ama bunu yazmak degil di benim amacim.

mutsuzlugumun sebebini bir baskasina yigmak hic adil ve dogru birsey degildir.

yaptigin secimlerin sonucunu gordugunde ya mutlu ya da mutsuz olup, mutsuzlugun getirecegi seyleri hissedersin icinde, yasarsin onlari icinde.

yazicak hikayelere isik tutsun diye actim tekrardan okudum yazismalari. 

butun basindan beri yazisilanlar duruyor.

zaman gectikce, olanlar degistikce yazisilanlarda o denli degismis.

yazilanlar isteksizlesmis, yazilanlar samimiyetsizlesmis.

aci birsey bu.

gercekten aci birsey.

iceride verdigi aciyi nasil sondurebilirsin bilemiyorum ama bildigim tek sey gercekten hayat devam ediyor.

gercekten baska insanlar cikabiliyor ve gercekten senin yaninda olmak isteyebiliyorlar. icindeki yaralari gormeden, goremeden.

cunku gostermiyorsun.

hayat bu demek degil mi zaten.

her dustugunde once surunup ayaga kalkabilmek icin bir yol bulabilmek.

bir yol.

senin nefes almani saglayabilen.

saklamicam, hala icim aciyor hemde cok.

her dusundugumde, her en ufak hatirada. 

cunku hersey daha farkli olabilirdi diye dusunuyorum.

cunku icimden gecenin onunda icinden gectigini biliyorum.

ama ne yazik ki hic birsey o kadar kolay degil.

bir zamanlar af diledigimi, affedebilecekmiyim?

affetsem bile unutabilecekmiyim?

bir an geliyor diyorsun ki, hersey bombos.

bir an'a bakiyor hersey.

sadece kucucuk bir an.

o 21 gram'in havaya kalkip kayboluyor.

bedeninin olmesine gerek yok.

icimde bulundurdugum o baglarin hepsini , dugumlenmis ve cozulmesi imkansiz dugumleri cozebilmeyi dusluyorum.

ki bu yuzden ki biliyorum, hazir degilim ben.

hicbir seye. 

bu yuzden

ozur diliyorum once kendimden sonrada ondan.